Zanim zaczniesz swoją przygodę

adaptacji do warunków panujących na dużych wysokościach. Z reguły pojawia się na wysokościach powyżej 2500 m n.p.m., gdzie dostępność tlenu w powietrzu, ze względu na rozrzedzenie atmosfery, zaczyna być za mała na potrzeby organi

Zanim zaczniesz swoją przygodę

Choroba wysokościowa

Choroba wysokościowa (choroba d'Acosty, ang. acute mountain sickness, AMS) nie jest jedną konkretną dolegliwością, a zespołem chorobowym spowodowanym brakiem adaptacji do warunków panujących na dużych wysokościach. Z reguły pojawia się na wysokościach powyżej 2500 m n.p.m., gdzie dostępność tlenu w powietrzu, ze względu na rozrzedzenie atmosfery, zaczyna być za mała na potrzeby organizmu człowieka. U osób wyjątkowo wrażliwych i niezaaklimatyzowanych pierwsze objawy mogą pojawić się już na wysokości około 1500 m n.p.m.

Z reguły pierwszymi objawami są ból głowy, nudności, wymioty. Często także osłabienie, brak apetytu, zawroty głowy, problemy z zaśnięciem.

Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Choroba_wysoko%C5%9Bciowa


Alpinizm - definicja

Alpinizm ma dwa albo trzy znaczenia, szersze i węższe.

1A. W sensie najbardziej dosłownym alpinizm to każda wspinaczka górska uprawiana w Alpach.

1B. W sensie potocznym alpinizm to każda wspinaczka górska (inaczej wspinaczka wysokogórska) uprawiana w górach wysokich (o rzeźbie alpejskiej), ale nie tylko w samych Alpach.

2. Natomiast według polskich ustawodawców alpinizm jest jeszcze szerszą dziedziną sportu, obejmującą w zasadzie każdy rodzaj wspinaczki wymagający pewnego przygotowania specjalistycznego (i na ogół specjalistycznego ekwipunku):

wspinaczkę sportową,
wspinaczkę wysokogórską,
alpinizm jaskiniowy
narciarstwo wysokogórskie.
W kilku językach występują odpowiedniki określeń ?chodzący po górach?, ?chodzenie po górach? (niemieckie Bergsteiger, czeskie i słowackie horolezec, horolezectvo/~ctví) lub zbliżone angielskie mountaineer czy hiszpańskie monta?ismo. Również szerokie znaczeniowo, choć związane z konkretnym masywem Tatr jest polskie taternik i taternictwo, które nosiło kiedyś w naszym języku charakter bardziej uniwersalny, ale zostało w owym najszerszym znaczeniu zdominowane przez słowo alpinizm. Dziś określenie alpinizm i alpinista1 jest powszechnie zrozumiałe w świecie (choć należy pamiętać, że w krajach anglosaskich jest jednak silniej związane z Alpami, więc poprawne tłumaczenie polskich słów alpinizm, alpinista na angielski w przypadku owego szerszego kontekstu powinno być na ogół mountaineering, mountaineer, a dopiero w szczególnym kontekście na alpinism, alpinist).

Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Alpinizm


Styl alpejski

Styl alpejski, nazywany też slangowo stylem "na lekko" ? taktyka stosowana przy zdobywaniu wysokich gór (zazwyczaj powyżej 4 tysięcy metrów, na które nie da się wejść i zejść w ciągu jednego dnia od punktu startu), przede wszystkim w himalaizmie.

Nazwa pochodzi od sposobu wchodzenia na szczyty w Alpach, gdzie zazwyczaj atak szczytowy odbywa się w ciągu jednej doby, co umożliwia ograniczenie ilości dźwiganego sprzętu (brak ciężkiego sprzętu biwakowego) i zwiększenie w ten sposób szybkości zespołu. W stylu alpejskim, w odróżnieniu od stylu wyprawowego nazywanego też stylem oblężniczym, mały zespół wspinaczkowy (najczęściej 2-4 osoby) wspina się od punktu wyjścia aż do szczytu, dźwigając cały potrzebny do zdobycia sprzęt wspinaczkowy i biwakowy na własnych plecach. Wiąże się to z codziennym przenoszeniem biwaku w inne miejsce. W przypadku gór najwyższych przyjęcie takiego stylu zwiększa szybkość, jak i wartość sportową przejścia, niemniej ze względu na konieczność ograniczania wagi i tak ciężkich plecaków sprawia, że wspinacze są bardziej narażeni na skutki złej pogody, a olbrzymi wysiłek związany z noszeniem ciężkich plecaków zwiększa ryzyko wyniszczenia organizmu i choroby wysokościowej. Stosowanie stylu alpejskiego wyklucza zakładanie poręczówek.

Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Styl_alpejski



© 2019 http://animedlab.com.pl/